Ik had het helemaal gehad gisteravond en zag flink tegen de rest van de week op. Nu gaat het wel goed, vanmorgen bij de bushalte stond er een lekker windje en voelde ik me prima, nu in de trein krijg ik weer de zenuwen in mijn buik en een hoge, korte ademhaling. Dat je steeds je eigen uitademing ook weer inademt maakt het wel benauwd. / Ik twijfel steeds over of ik nou in niqaab naar mijn afspraak met Eva Bauermann in het museum moet gaan of niet. Het lijkt me leuk haar reactie te zien, maar even lekker op de fiets en geen ontwijkende blikken lijkt me heerlijk. / Ik draag de niqaab nu over de abaya in plaats van er onder. Dat voelt fijner, steviger en ook iets luchtiger, maar ik ben wel bang dat de voorkant van de sluier opwaait en mijn blote hals zichtbaar is. Waarom ik daar nou bang voor ben…? / Ik ben met de fiets naar het museum gegaan, zonder niqaab, in een beetje laag uitgesneden jurkje. Het was een vreemde gewaarwording. Binnen vijf minuten had ik al drie reacties van mannen naar mijn hoofd. Luid toeterend haalde een scooter met twee 16-jarigen me in, vervolgens floot er een bouwvakker en “scande” een man me van top tot teen en zei goedkeurend “Hállooo!” / Ik voelde me weer ongemakkelijk en vroeg me af of dit nou vrijheid is, is dat dan waar we allemaal voor strijden, er zo bloot bij te lopen als je wil? Je kan de reactie van de ander niet controleren, en een man uit zijn “goedkeuring” vaak op een lompe en seksistische manier. Het was zo gek nog niet in die niqaab.
